Voor een restauranthouder is er geen grotere onderscheiding dan de prestigieuze Michelinster. Behalve als hij er twee krijgt. Of het maximale aantal van drie.
Voor veel mensen is de Michelingids de bijbel voor heerlijk eten. Maar toen de gids in 1900 voor het eerst werd uitgegeven – door bandenfabrikant Michelin – was deze bedoeld om Franse automobilisten te helpen een fatsoenlijke plek te vinden om te slapen en te eten.
In 2018 zijn er over de hele wereld meer dan 100 restaurants met drie sterren. Maar wat is er precies voor nodig om zo’n felbegeerde ster te krijgen? En wat is het verschil tussen restaurants met een, twee of drie sterren?
Alle inspecteurs van Michelin zijn horeca- en hospitalityexperts die restaurants anoniem bezoeken en betalen voor hun maaltijden. Eigenaren, koks en bedienend personeel weten niet wanneer ze worden beoordeeld.
Waar inspecteurs precies naar kijken bij het beoordelen van een restaurant houdt Michelin grotendeels geheim. De restaurantgids geeft wel aan vijf criteria te hanteren:
- Kwaliteit van de producten
- Meesterschap in smaak- en kooktechnieken
- De persoonlijkheid van chefkoks in hun keuken
- Waar voor je geld
- Constante kwaliteit tussen de beoordelingen.
Het interieur en de service van het restaurant zijn geen factor bij het toekennen van de sterren, legt Michelin uit. Deze aspecten krijgen het minder bekende symbool van mes en vork. De beoordeling begint bij één bestekset ("redelijk comfortabel") en loopt tot vijf ("luxe in de traditionele stijl").
Uiteraard is de meest gerespecteerde en begeerde onderscheiding de Michelinster. De toekenning ervan geeft een enorme boost aan de bekendheid (en de inkomsten) van het restaurant.
De sterren werden in 1933 geïntroduceerd om bijzondere restaurants te benadrukken.
Dit betekenen de sterren:
- Eén ster: keuken van hoge kwaliteit, een stop waard
- Twee sterren: uitstekende keuken, een omweg waard
- Drie sterren: uitzonderlijke keuken, een reisbestemming op zich.
Hoewel één ster een enorme prestatie is voor een chefkok, benadrukt Michelin dat de sterren er voor de consument zijn en niet voor de kok.
In 1997 introduceerde Michelin de Bib Gourmand-oorkonde, die niet geldt als "een echte ster", maar als een blijk van goedkeuring voor "vriendelijke etablissementen die goed eten serveren tegen redelijke prijzen".
Dit alles betekent niet dat een restaurant duur moet zijn om een Michelin-ster te winnen. In Singapore kun je genieten van 's werelds goedkoopste maaltijd met een Michelinster: een rijst met kip van de straatkraam van Hawker Chan (die nu is uitgegroeid tot een eenvoudig restaurant) voor slechts drie Singaporese dollars (twee euro).
